Andrzej Komoniecki - najsławniejszy wójt żywiecki
Andrzej Komoniecki - wójt żywiecki, żyjący w latach 1658 - 1729. W 1686 roku został burmistrzem a od roku 1688 został wójtem. Był fundatorem wielu znaków cechowych cechów żywieckich oraz kaplicy na górze, ówcześnie Borkowskiej, dziś Burgałowskiej wznoszącej się nad miastem.
Podczas 40 lat sprawowania urzędu wójta żywieckiego zajmował się, w dzisiejszym tego słowa znaczeniu, pracą naukową. Efektem jego pracy było monumentalne dzieło, kronika miasta Żywca pt. "Chronografia albo Dziejopis Żywiecki". Podczas pracy nad kroniką miejską, dokonał wielu odpisów nieistniejących już dokumentów oraz opisał w układzie chronologicznym dzieje miasta i okolic od 1400 do 1729 roku. W chwili obecnej jest to niejednokrotnie jedyne źródło w zakresie historii Żywca. Napisał też "Rychwalda Monumenta". Rękopis ostatecznej wersji dzieła (było ich kilka, część znajduje się w AP w Żywcu) znajduje się w Muzeum Żywieckim.
Andrzej Komoniecki urodził się około 1658r, w rodzinie mieszczańskiej, zasobnej, posiadającej dom w samym rynku i rolę za miastem. Rodzice oddali go do miejscowej szkoły parafialnej myśląc z pewnością o przeznaczeniu chłopca do stanu duchownego.
Następnie Andrzej sam pogłębiał swoją wiedzę samodzielnie, studiując dzieła z biblioteki kościelnej. Wykształcenie jego musiało być bardzo staranne. Znał kilka języków obcych, świadczy o tym jego pióro - władał doskonale językiem polskim, posługiwał się biegle językiem niemieckim, a przede wszystkim łaciną, o czym świadczą staranne przekłady przywilejów i kopie dokumentów.
Andrzej Komoniecki księdzem jednak nie został, za to jego brat przyjął święcenia kapłańskie.
Z pewnością odbywał w młodości liczne podróże: do Krakowa, Kalwarii Zebrzydowskiej, Częstochowy. Znał dobrze Żywiecczyznę po Orawę, państwa Łodygowickie, Suskie i Ślemieńskie pod względem topografii, zwyczajów, itp.
W 1722 r. sam zorganizował pielgrzymkę do Częstochowy, wziął w niej udział, a następnie barwnie opisał. Świadczy to o jego głębokiej religijności, mówi również o ówczesnej pobożności mieszkańców Żywiecczyzny.
Nie później niż w 1694 r. ożenił się z mieszczką żywiecką Zofią Kalfasowiczówną. W 1695 r. urodził mu się syn Antoni, w 1700 r. syn Jan Zachariasz; wcześnie zmarła mu córka Elżbieta.
Komoniecki cieszył się w środowisku żywieckim dużym szacunkiem. Świadczy o tym fakt sprawowania przez niego najważniejszych funkcji przez długi okres czasu. W 1686 r. został wybrany burmistrzem, a od 1688 r. pełnił funkcję wójta, którą sprawował dożywotnio. Troszczył się o rozwój żywieckiego rzemiosła: z jego inicjatywy Franciszek Wielopolski wyraził zgodę na utworzenie osobnego cechu kuśnierzy i nadał im statut. Starał się o utworzenie cechu zbiorowego obejmującego cieśli, bednarzy i stolarzy.
Był mieszczaninem zamożnym i hojnym. Znaczną część swego majątku przeznacz fundacje kościelne.
W 1701r. wraz z żoną ufundował kapliczkę Przemienienia Pańskiego na ówczesnej Górze Borkowskiej – dzisiejszej Górze Burgałowskiej, a w 1708r. ołtarz do kościoła św. Marka.
Podczas 40-stu lat sprawowania urzędu wójta żywieckiego zajmował się, w dzisiejszym tego słowa znaczeniu, pracą naukową. Efektem jego pracy było monumentalne dzieło, kronika miasta Żywca pt. "Chronografia albo Dziejopis Żywiecki". Dziejopis obejmuje 328 lat od XIV – XVIII w.
Podczas pracy nad kroniką miejską, dokonał wielu odpisów nieistniejących już dokumentów oraz opisał w układzie chronologicznym dzieje miasta i okolic od 1400 do 1729 roku. W chwili obecnej jest to niejednokrotnie jedyne źródło w zakresie historii Żywca. Napisał też "Rychwalda Monumenta". Rękopis ostatecznej wersji dzieła (było ich kilka, część znajduje się w AP w Żywcu) znajduje się w Muzeum Żywieckim.
Ponadto Komoniecki jest autorem wielu innych redakcji w kilku innych językach.
Popis erudycyjny Komonieckiego stanowi przekład modlitwy "Zdrowaś Mario" na 14 języków.
Władał swobodnie piórem nie tylko prozą, ale i wierszem.
Komoniecki zmarł 1 maja 1729r. i pochowany został w krypcie kościoła katedralnego w Żywcu.
Zapraszamy do Żywca!
Zespół Żywieckiego Centrum Obsługi Ruchu Turystycznego
