Herb Łabędź

Łabędź (Inne nazwy herbu to: Cygnus, Lambacz, Łabuć, Łambęć, Skrzynno, Skrzyński, Junosza) – herb szlachecki.

Na wzgórzu Grojec górującym nad Żywcem, wznoszącym się na 612 m. n.p.m. górował zamek rozbójników beskidzkich – Skrzyńskich herbu Łabędź – właścicieli dóbr żywieckich. W najbliższej okolicy Żywca mieli jeszcze dwa inne zamki, m.in. w Barwałdzie i na Wołku. Słynni byli ztego, ze napadali na karawany kupieckie przejeżdżające przez Żywiecczyznę ze Śląska i małopolski na dawne Węgry.

Opis herbu

W polu czerwonym, srebrny łabędź. Klejnot samo godło. Występują również jego odmiany: żółte nogi i żółty dziób, ptak pozbawiony nóg (na wodzie lub w trawie), które nie wywodzą się od herbu średniowiecznego.

Pojawiają się również Łabędzie wkomponowane w tarcze i klejnoty innych herbów.

Najwcześniejsze wzmianki

Jeden z najstarszych polskich herbów szlacheckich. Wg legendy wywodzi się od rodu królestwa duńskiego, Piotra, palatyna królów polskich. W rzeczywistości pochodzi od Piotra Włostowica z Ołbina. Po raz pierwszy (w zachowanym dokumencie) pieczęć z herbem Łabędź użył w 1326 Miecław z Konecka, rycerz kujawski. Pierwszy znany zapis sądowy dotyczący herbu Łabędź pochodzi z 1406. W wyniku unii horodelskiej w 1413 przeniesiony na Litwę (herb przyjął Andrzej Goligunt, adoptował Dziersław ze Skrzynna).

Zapraszamy do Żywca!

Zespół Żywieckiego Centrum Obsługi Ruchu Turystycznego

joomla template 1.6